ნინო ჩაკვეტაძის ნახატები.

ფოტოებს რომ ათვალიერებ და რაღაც სევდანარევი სითბოთი გევსება გული, გულწრფელი ღიმილის გამომწვევი ერთი შეხედვით ბავშვური ნახატები...

ახალი ათონი

მე ვარ მტირალა სტალაქტიტი,
შენ – სტალაგმიტი,
ასე წვეთ–წვეთად რომ მივიწევთ ერთმანეთისკენ.
ოდესმე, ალბათ, სლიპინა სვეტზე გადატყდება ყოველი ჩქამი.
უკუნი ღამეც, ასე დიდხანს რომ გვეცვა ტანზე, გაიცრიცება.
აფრიან გემებს გადასწვდება ტკბილი \"ვარადა\"...
ასე მეგონა, ერთად ყოფნას (ჩემსას და შენსას)
მღვიმე თუ არა,
ღმერთი მაინც დაიფარავდა.